Jean Giono

Ο Ζαν Ζιονό, Γάλλος μυθιστοριογράφος και θερμός εραστής της φύσης, ιδιαίτερα της Προβηγκίας, ήταν αυτοδίδακτος συγγραφέας. Πολέμησε στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο και επέζησε στη μάχη του Βερντέν. Τη φρίκη του πολέμου αποτύπωσε στο μυθιστόρημά του "Le grand troupeau" (Το μεγάλο κοπάδι, 1931). Η δημοτικότητά του μεγάλωσε στα τέλη της δεκαετίας του 1920 με μια σειρά μυθιστορήματα για την ευγένεια των απλών ανθρώπων της επαρχίας. Κορυφαία της σειράς αυτής ήταν η τριλογία "Le Chant du monde" (Το τραγούδι του κόσμου, 1934 ), όπου εξέφρασε την αγανάκτηση του ευαίσθητου ανθρώπου απέναντι στον σύγχρονο πολιτισμό. Το 1939 ο Ζιονό πέρασε δύο μήνες φυλακισμένος για την ειρηνιστική δράση του. Το 1945 αιχμαλωτίστηκε από μια κομμουνιστική αντιστασιακή ομάδα που θεωρούσε του ειρηνιστές συνεργάτες των Ναζί. Αλλά η σθεναρή υπεράσπιση του Αντρέ Ζιντ αναίρεσε τον στιγματισμό του. Το 1954 ο Ζιονό εκλέχθηκε μέλος της Academie Goncourt. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο το λογοτεχνικό του ύφος άλλαξε τελείως: Έγινε λιτό, με έμφαση στην αφήγηση, και πιο αισιόδοξο. Μεταξύ των καλύτερων έργων του την περίοδο αυτή είναι τα "Le Hussard sur le toit" (Ο ουσσάρος στη στέγη, 1952), "Le Bonheur fou" (Τρελή ευτυχία, 1957 ), "Deux cavaliers de l’orage" (Οι δυο καβαλάρηδες της καταιγίδας, 1965), "L’ homme qui plantait des arbres" (Ο άνθρωπος που φύτευε δέντρα, 1953), κ.α.